Hallo allemaal,

Super leuk dat jullie allemaal mijn eerste blog gelezen hebben, welkom terug =D Ik heb al heel veel lieve berichtjes gehad van iedereen. Met de 7 uur tijdsverschil tussen Texas en Nederland blijft facetimen super lastig en reageer ik steeds super laat maar het is wel leuk om wakker te worden en alle reacties te kunnen lezen. Ik heb nu ook een nieuw Amerikaans nummer maar ik blijf WhatsApp gebruiken op mijn oude nummer.

Mijn reis naar Fort Worth Texas begon met 2 weekjes naar mijn oude gastgezin in South Carolina. Ik kwam daar aan de dag na kerst in de avond en had net genoeg tijd om mijn broertjes en zusjes een knuffel te geven voordat ik ging slapen omdat we de volgende ochtend al om 6 uur moesten opstaan om de weg weer op te gaan. Samen met Eric en Karima (de huidige student die bij Eric en Amy woont) ging ik mee naar een jeugdconferentie van hun kerk. Ik was samen met Eric en nog een meisje leiding en we hadden zo’n 8 leden jeugd bij ons. De conferentie was in Tennessee wat zo ongeveer de hele dag rijden was, natuurlijk wel heel gezellig in een grote bus met z’n allen. De conferentie zelf was het hele weekend elke ochtend en avond, overdag hadden we tijd voor onszelf. Er kwamen sprekers maar er was ook veel muziek. Blijkbaar kwamen er echt wat grote namen waar iedereen enthousiast over was en ik natuurlijk nog nooit van gehoord had. Overdag heb ik eigenlijk vooral veel bijgeslapen (enorme jetlag) terwijl de jongens naar een belangrijke football wedstrijd keken (de halve finale) waarin South Carolina speelde. Zondagavond waren we weer terug en moest ik een heleboel tijd met de kids inhalen die me geen seconde meer met rust lieten, vond ik natuurlijk helemaal niet erg want ik had ze al sinds de zomer niet meer gezien. Verder hebben we het nieuwe jaar gevierd, films gekeken, gewinkeld, zijn we naar het strand geweest, en hebben we heel wat spelletjes gedaan. De tijd vloog voorbij en ik werd steeds zenuwachtiger. Maandag was het dan echt tijd om mijn koffer weer in te pakken en de reis voort te zetten. Het afscheid nemen was weer net zo moeilijk als altijd maar gelukkig weet ik dat ik over 5 maanden weer terug ben omdat mijn terugvlucht vanuit South Carolina gaat.

En toen begon het echt. De vlucht verliep soepel en ik werd samen met een andere student van mijn school in Nederland bij de luchthaven opgehaald door een hele lieve mevrouw genaamd Karrabi. Ze nam ons eerst mee naar haar huis om daar te eten en daarna reden we naar de school om wat boodschappen te halen. We maakten een korte stop bij het appartement om een huisgenootje op te halen om samen weer terug naar de airport te gaan. Daar zou namelijk onze andere huisgenoot die avond aankomen en het leek ons leuk om haar met zn allen te verwelkomen. Mijn huisgenootjes zijn twee belgische meiden: Anke en An-Sofie. Voordat we de kans kregen om elkaar een beetje te leren kennen (we hadden allemaal plannen om nog wat te gaan eten met zn allen) werd ik ineens heel erg ziek. Ik hoopte dat t weer weg zou gaan maar ik bleef misselijk en duizelig. Uiteindelijk hebben ze me dus maar snel naar het appartement gebracht zodat ik kon gaan liggen.

Niet helemaal wat ik verwacht had van mijn eerste avond. Mijn huisgenootjes waren wel super lief voor me en we hebben verder alles maar laten liggen tot de volgende dag. Toen ik wakker werd voelde ik me weer een stuk beter, dat was echt een enorme opluchting. Na een uitgebreid ontbijt, lees: fruit loops uit red cups was het tijd om het appartement eens goed te verkennen.

Toen we ons appartement helemaal bekeken en opgeruimd hadden was het tijd om de campus te gaan bekijken. We zijn onderweg wel eerst gestopt voor lunch. De campus is echt enorm groot er zijn gebouwen voor alles: studentenhuizen, winkels, een ‘recreation centre’, ‘een health centre’, ‘financial centre’, sportvelden, stadions, en natuurlijk de gebouwen waar de lessen gegeven worden. Omdat alle studenten nog weg zijn voor de kerstvakantie waren we bijna de enige die op de campus rondliepen, we hebben dan ook lekker de toerist uitgehangen en een heleboel selfies gemaakt. Ook waren alle gebouwen en poorten gewoon open en konden we overal naar binnen lopen waardoor we op een heleboel plaatsen geweest zijn waar eigenlijk nooit studenten komen. Het hielp ook mee dat we met het excuus: ‘we’re international students’ overal mee weg of naar binnen kunt komen. De dag vloog zo om. Wat opvalt aan de campus is dat alles (maar dan ook echt alles) paars is met het logo van TCU. Van de gebouwen en prullenbakken tot de balkonhekjes en stoeltjes. Iedereen draagt ook paars, en er is een enorme campus store. Je kunt het zo gek nog niet bedenken of het wordt er verkocht. Op de weg terug zijn we nog langs het educatie gebouw geweest om Karrabi te zien, die heeft ons vervolgens weer aan wat andere mensen voorgesteld en bood daarna aan om ons langs de supermarkt te rijden. We hadden al zo’n 4 uur gelopen dus dat aanbod namen we graag aan. Thuisgekomen hadden we een aantal van de internationale studenten (nouja internationaal, het kwam uit op alle BeNeLuxers) die net waren aangekomen uitgenodigd om soep te komen eten. Het was een prima afsluiting van de eerste echte dag, wel waren we allemaal helemaal kapot en zijn we op tijd ons bed ingedoken omdat we de volgende dag weer vroeg moesten opstaan.

Om 10 uur moesten we aanwezig zijn voor de workshop voor internationale studenten. De workshop duurde tot 2 uur en er was breakfast en lunch. Dat wisten we niet dus we waren al ergens wezen ontbijten, oeps. De workshop zelf duurde vooral heel lang en had niet heel veel nieuwe informatie. Aankomende vrijdag ga ik vakken kiezen, dit weekend hebben we een introductiekamp en maandag begint het echte leven.

Ik heb al twee series met foto’s toegevoegd en er komt zo snel mogelijk nog een apartment tour aan.

Liefs Gaby